Jak przekuć pasję w biznes?

18 września miałam okazję uczestniczyć w wydarzeniu organizowanym przez Centrum Spotkania Kultur w Lublinie. Był to szereg wykładów, wypowiedzi, paneli. A wszystko sprowadzało się do jednego słowa: "Przedsiębiorczość". Zostało zadane również pytanie jak przekuć swoją pasję w swoją przyszłą pracę, w swój biznes. Wypowiadało się wiele wspaniałych osób. Bardzo inteligentnych i pełnych pasji, ale jednocześnie bardzo miłych i społecznych.

• Tak więc przede wszystkim zacznijmy od tematu pasji. Jedna z podstawowych rzeczy napędzających nas do działania. Coś co kochamy robić i bez czego bylibyśmy niepełni. Pomyśl teraz. Czy masz coś takiego? Jeśli teraz zaczynają się wymówki, że nie masz czasu na takie rzeczy, to niestety, ale mylisz się. Kilka razy na konferencji padło pytanie: Co robicie po szkole? Posypały się odpowiedzi, że lekcje, prace domowe i tak dalej. Też tak uważasz? Że to zajmuje cały Twój czas wolny? To teraz zastanów się ile czasu w ciągu dnia scrollujesz Instagrama albo Facebook'a, oglądasz seriale, filmiki na YouTube'ie, oglądasz Telewizję. Odpoczynek jest bardzo ważny i takie odmóżdżenie również, ale trzeba znaleźć balans. Dla mnie osoba bez pasji, której czas przecieka przez palce ma ciężej w życiu. Jeśli nie teraz to za kilka lat. Nie ma o czym pogadać, podzielić się opinią czy spostrzeżeniami. Też totalnie nie wie co chce robić w życiu, albo chociaż jakie przymioty ma ta praca mieć. Lecą teksty, że jak każdy humanista wyląduje w Mac'u na kasie ewentualnie w Biedronce. I wiecie co? Jeśli to naprawdę plan na życie to tak będzie. Będzie nienawidzić swojej pracy, tych co najmniej ośmiu godzin dziennie. No serio, lipa.
  Dlatego zacznij szukać fajnych zajęć, próbować nowych rzeczy, zbierać różne doświadczenia. Na początek wystarczą małe rzeczy, ale każdy krok do przodu to krok. Pamiętajmy, że kto stoi w miejscu ten tak de facto się cofa. Możesz mieć wszystko, nie w tym samym czasie, ale wszystko.
  Kiedy znajdziesz już swoją pasję, jedną czy więcej, bo uwierz masz na to czas i umiejętności doskonal się w tym. Dąż do najwyższego poziomu w swoich działaniach.

• Pasja jest, jest zaangażowanie. Wtedy zaczynają rodzić się pomysły. Lepsze, gorsze, ale pojawiają się. I to jest genialne. Im bardziej w coś wchodzisz, realizujesz kolejne projekty tym tych pomysłów jest więcej. Więc masz pomysł, dalej ważna jest twoja determinacja i ciężka praca. Odwaga do działania, do pewnego ryzyka, które czasem może się i nie opłaci, ale kto nie ryzykuje ten nie pije szampana i coś w tym jest. Tak naprawdę nic nam się nie należy, nawet jeśli na wiele zasługujemy. Dlatego musimy włożyć w każdą rzecz nasz wysiłek, czas i pracę. Samo się nic nie zrobi. Tylko różnica między taką pracą a wyżej wymienioną na kasie jest wielka różnica. Kiedy robimy coś z pasją, to chcemy to robić mimo zmęczenia. Chcemy, nie musimy. Chcemy dokończyć to co zaczęliśmy i daje nam to satysfakcję, radość i spełnienie.

• Tu przydaje się nasza przedsiębiorczość. Co to jest? Tak w skrócie, chodzi o umiejętność skupienia się, zgłębianiu tematów na różne sposoby, zarządzanie zasobami jak pieniądze czy czas, odwagę, poznawanie innych ludzi, korzystanie z ich wiedzy i doświadczeń oraz wykorzystywanie szans które daje nam życie. Może nie takiej definicji się spodziewaliście, ale to jest to co może pomóc przy dążeniu do rozpoczęcia własnej działalności. Opartej na pasji, doświadczeniach i umiejętnościach. Gdy trochę zmienimy swoje nastawienie, sposób myślenia mogą zacząć się dziać rzeczy, które wcześniej wydawały się nieosiągalne. 

Tak więc dążmy do celów, bądźmy otwarci na zmiany, dajmy coś od siebie, wykażmy się determinacją i konsekwencją. Bądźmy aktywni i angażujmy się w różne projekty. Nie czekajmy na skończenie szkoły, studiów, nowy rok, kolejny miesiąc. Działajmy więcej niż oczekują od nas inni ludzie, nie jednak zapominając o chwilach dla siebie. Samodoskonalmy się, pamiętając że nikt doskonały nie jest i nigdy nie będzie, ale również że:

Mistrz więcej razy przegrał, niż amator próbował.

Odwagi Kochani :) 

Na tle zachodzącego słońca.

Kiedy za oknem plucha, ciemno i nieprzyjemnie, wracam myślami do tych pięknych letnich dni. Mając oczywiście mocą wiarę w to, że pogoda jeszcze się wykaże w tym roku nie raz i nie dwa, bo jesień kiedy jest sucha i słoneczna daje tysiąc razy więcej możliwości, niż podczas wiecznej ulewy i pochmurności. Jednakże lato minęło nie wiadomo kiedy a mi zostaje na ten jesienny czas jedna z sesji zdjęciowych. Tym razem było to wykorzystanie ostatnich dni, kiedy zboże stało jeszcze nieskoszone na polach i tworzyło super klimat na fotkach. Do tego dołożyłam zachód słońca, tradycyjnie niesamowity i wyszły dwa rodzaje ujęć, ten sam czas, ta sama stylizacja, ale efekt całkiem inny.

Jeansowe szorty i jasny crop top z frędzelkami w którym zakochałam się od pierwszego wejrzenia to główne składniki tej stylizacji.

Tak się to mniej więcej prezentowało. Może i coś codziennego, ale czasem barwy zachwycają bardziej niż zazwyczaj.

Co do outfitu. w oczy rzucają się również kolczyki w kształcie dużych granatowych piórek.

Jakoś tak się dzieje, że im pospolitsze czasem mogłoby się wydawać brzydsze miejsce tym zdjęcia wychodzą lepiej, ciekawiej.

Przykładem może być ta droga. Zwyczajna, polna, otoczona łanami zboża, a to co można z jej pomocą stworzyć zachwyca mnie za każdym razem.

Stylówka również ktoś powie, że nic nadzwyczajnego. Bo w sumie tak jest, ale moim zdaniem wszystkie pomysły na stylizacje powinny pokazywać to jak na prawdę możemy wyjść na ulicę. Jasne, czasem super jest zrobić coś mega artystycznego i stworzyć fajne fotografie, ale tak poza tym warto pokazywać prawdziwe życie i to, że można każdego dnia umilić sobie czas, znaleźć coś dobrego w każdej chwili.

Do następnej części sesji przystępowałyśmy już na takim tle. Ten pomarańcz przywodzi mi na myśl afrykańską pustynię, aż żyraf mi tu brakuje. Też tak macie?

Modelka plus zachód słońca, okazało się to ciężkim wyzwaniem, jednak walczyłyśmy i wyszło coś całkiem fajnego.

Bardzo lubię te zdjęcia, bo były robione bardzo szybko, aby zdążyć przez zajściem słońca za horyzont, a poza tym mają w sobie coś żywego, naturalnego i spontanicznego.

Wszystkie dzisiejsze zdjęcia obrabiane były w nowym programie graficznym, więc jeszcze nie jest do końca tak jak bym chciała, ale powoli a do celu :) We wszystkim :)

Czarna pasta do zębów bez fluoru

Krótka recenzja pasty do zębów. Produkt całkowicie zwyczajny, codziennego użytku. Co więc jest innego w tej właśnie paście? Po pierwsze kolor, moja ulubiona z firmy Ecodenta jest właśnie czarna, a to za sprawą węgla aktywnego. Na początku trochę dziwne, ale idzie się z łatwością przyzwyczaić. Są jeszcze z tej firmy pasty biała i cynamonowa. Ta druga całkiem fajna, choć i tak dla mnie czarna wygrywa. Tak czy owak jedno je łączy, to że nie mają w swoim składzie fluoru, w ogóle tylko naturalne składniki. Fluor ostatnio budzi sporo kontrowersji, ale czy jesteście zwolennikami czy też nie, jedno jest ważne: Pasta myje tak samo dobrze, jak każda inna z fluorem, a dla mnie nawet lepiej. Po umyciu nią zębów, można wyczuć że są tak serio czyste. Jest również delikatniejsza dla dziąseł i ma działanie wybielające, co można stosunkowo szybko zaobserwować.

Zazwyczaj zamawiam ich od razu kilka, podczas kosmetyczno-pielęgnacyjnych zakupów przez internet. Nawet sobie nie wyobrażacie jak sklepy stacjonarne mogą zdzierać z nas na przykładzie tego produktu. Bo fajne, bo nowość, bo 'vegan'. Dlatego warto porównywać ceny i nie przepłacać, tak w tym jak i w każdym innym przypadku. Reasumując, zdecydowanie polecam produkt, jest już ze mną od lat i świetnie się sprawdza. Jeśli jeszcze nie znaliście, to zachęcam do wypróbowania :)

Zdjęcia wśród maków

Motyw maków przewinął się już w tym roku w TYM poście. Jednak od tamtego czasu powstała jeszcze jedna sesja z tymi uroczymi kwiatami w tle. Był koniec czerwca kiedy zdjęcia te zostały zrobione. Tym razem bez chabrów. Jedynie maki w rzepaku. Tak, takie to proste. Niby nic wielkiego i nadzwyczajnego, ale ostatnimi czasy jestem coraz bliżej stwierdzenia, że piękno, również to na zdjęciach kryje się w takich zwyczajnych miejscach, roślinach, szczegółach.

To miejsce wypatrzyłam, kiedy szłam na przystanek, więc żadna magiczna historia. Pole blisko mojego domu. Takie sytuacje uczą mnie, że nie zawsze trzeba odległych miejsc czy w przypadku fotografii makro najdroższych rekwizytów, żeby powstało coś super. Wystarczy odpowiednie spojrzenie i kreatywność, otworzenie się na możliwości jakie daje nam to co jest w naszym otoczeniu.

Świetne dla mnie jest to, że można jeszcze znaleźć miejsca wcale nie tak daleko od miasta, gdzie na horyzoncie jest tylko zieleń, natura. Bez budynków, słupów i znaków drogowych.

Na sobie mam bluzkę z frędzelkami i jasne jeansy ozdobione ćwiekami na kieszonkach.

Do tego pistacjowa ramoneska, która służyła mi wytrwale przez ostatnich kilka lat.

Powoli wyciągam z czeluści zasobów fotograficznych takie oto zdjęcia.
Mimo drugiej połowy września pogoda nas rozpieszcza. Oby jak najdłużej.
Więc z tymi jesiennymi albo nawet zimowymi trochę poczekam, aż aura będzie pasować :)
Ktoś kiedyś powiedział, że pomysły biorą się z pasji, a że ostatnio tych u mnie coraz więcej, to chyba wszystko idzie w dobrym kierunku. :)

Trzy mądrości Alchemika.

Alchemik to kopalnia cytatów. Paulo Coelho stworzył książkę z mnóstwem mądrości, frazesów i sentencji, które są często udostępniane, rozpowszechniane. Pewnie każdy się gdzieś natknął na któryś z nich. Alchemika przeczytałam i muszę przyznać, że do kunsztu tradycyjnej sztuki literackiej to mu daleko, ale w prostej można powiedzieć bajeczce, kryje się nauka dla każdego z nas. Jest to utwór dalece metaforyczny i w takim rozumieniu, jako rozległej przenośni powinniśmy go czytać.  Ja rozumiałam słowa w ten sposób, ktoś mógł w inny, więc tym poście są tylko moje odczucia dotyczące konkretnych zdań. Kiedy kartka po kartce poznawałam dzieje głównego bohatera zaznaczałam najlepsze, najbardziej do mnie przemawiające fragmenty i dzisiaj takie Top of the top cytatów z Alchemika.

Kocha się za nic. Nie istnieje żaden powód do miłości.

Na początek klasyk. Chyba najpopularniejszy spośród cytatów Paulo Coelho. Nie identyfikuję się z tym stwierdzeniem w stu procentach, bo moim zdaniem z jednej strony kochamy kogoś za to że po prostu jest, istnieje, a nie za jego wygląd, pieniądze, czy super gust. Z drugiej jednak strony kochamy w drugiej osobie takie drobiazgi jak uśmiech, drobne gesty, spojrzenia, to że lubi naleśniki, że blednie na widok krwi, albo że oczy mu błyszczą na widok szczeniaczków. Kochamy osobę i jej szczegóły, każdy jej element. Możecie się z tym nie zgodzić, ale zawsze znajdą się setki przykładów, które będą odpowiedzią na pytanie: "Za co ją/jego kochasz?". Bo kochamy po prostu, za nic. Ale tą miłość podsycają takie maleństwa, drobiazgi za które z każdym dniem kochamy mocniej. Może pokrętne tłumaczenia, ale tak prosto z serca, jak ja to rozumiem.

Niektórzy ludzie nigdy nie zrozumieją, że zawsze mamy możliwość robienia tego, o czym naprawdę marzymy.

Zdanie, które bardzo podnosi na duchu. Staje się motywacją do działania. Bo tak, zawsze możemy zrobić to o czym marzymy. Jakie będą tego konsekwencje w danym momencie to inna sprawa. Do realizacji pewnych marzeń potrzeba więcej czasu, do innych mniej. Jednak jeśli z dnia na dzień, z tygodnia na tydzień przybliżamy się do spełnienia marzenia, to możemy mieć poczucie, że działamy słusznie. Niektórzy wyciszają w sobie marzenia, mówiąc sobie że są bez sensu, że są niemożliwe do zrealizowania, że coś nie jest dla nich. Ale tylko od nas zależy, czy coś z tym swoim marzeniem zrobimy, czy schowamy na dnie swojego umysłu, zakopiemy i zdepczemy swoje możliwości. Jest to sentencja, która mówi nam, że możemy wszystko, jeśli tylko tego bardzo chcemy.

Jeśli szczęście się do nas uśmiecha, trzeba z tego korzystać.

Trochę inna odmiana sformułowania, że fortuna kołem się toczy. Wszechświat dąży do równowagi i każdy cień ma swój blask, każde zło ma swoje dobro i każde szczęście ma swojego pecha, jak każdy dół ma swoją górę. Musimy sobie uświadomić, że żaden stan rzeczy nie trwa wiecznie. Zarówno ten zły jak i ten dobry. Więc cierpliwie znośmy te nasze doły motywacyjne, twórcze,  dajmy sobie czas, a gdy czujemy, że góry możemy przenosić, że szczęście się do nas uśmiecha pójdźmy za tym. Weźmy z tego stanu jak najwięcej, korzystajmy z tego pozytywnego czasu jak najlepiej.

Opinie mocno subiektywne, więc proszę o zrozumienie i zachęcam do podzielenia się swoimi przemyśleniami dotyczącymi tych trzech cytatów, bądź któregoś z nich :) 

Serialowisko #2 - Glee

Zakochana w musicalach. Tak, to ja. Nie tylko w nich, ale od zawsze darzyłam ten rodzaj produkcji szczególnymi uczuciami. Dwa lata temu trafiłam na program Project Glee i po sznurku dotarłam do kłębka, a dokładniej do samego Glee. Obejrzałam w kilka miesięcy i byłam zachwycona, może teraz nie wywarłby ten serial już na mnie takiego wrażenia, ale nadal darzę go sympatią i miło wspominam. Glee ma 121 odcinków podzielonych na 6 sezonów. Emitowany był w latach 2009-2015. Odcinki trwają od 41 do 45 minut.

Wszystko zaczyna się w momencie gdy Will Schuester - licealny nauczyciel hiszpańskiego postanawia na nowo powołać do życia szkolny klub - Glee. Tak, zagadka tytułu rozwiązuje się dość szybko. Ruszają przesłuchania, pojawiają się lepsi i nieco mniej. Niektórych trzeba było zwerbować do wstąpienia do chóru nieco inaczej, wykazując się pomysłowością (historia Finn'a - obejrzyjcie to się dowiecie). W końcu kształtuje się grupa utalentowanych muzycznie uczniów. Jest ona bardzo różnorodna. Dwoje Żydów, futboliści, czworo homoseksualistów, dwoje Afroamerykanów, dwoje Azjatów, chłopak na wózku i cheerleaderka, która wkrótce zachodzi w ciążę. Mieszanka wybuchowa. Tym bardziej jeśli niektórzy z nich mają parcie na szkło i chcą być gwiazdami.

Mimo problemów z jakimi mierzą się nasi bohaterowie i chór sam w sobie, licealiści zaczynają odnosić sukcesy. Jest to wielka motywacja i okazja do świętowania. Była też oczywiście Sue - trenerka cheerleaderek i ktoś kto utrudniał życie licealistom tak jak i ich nauczycielowi. Serial porusza zagadnienia dotyczące każdego z nas. Akceptacja ze strony rówieśników, pasje, trudne wybory, złamane serca i utracone przyjaźnie. Zapewne każdy zobaczyłby siebie w którymś z bohaterów. A było ich mnóstwo. I chcąc nie chcąc najbardziej pamiętam tych, od których wszystko się zaczęło. Którzy później wyjechali na studia, imali się różnych zajęć. W tym czasie chór trwał nadal, jeździł na konkursy, ale nie zapadał w pamięć jak tamta pierwotna grupa. Bo dla mnie Glee to Finn, Kurt, Quinn, Santana, Britney, Mercedes, Artie, Tina, Puck, Sam, Blaine i Rachel. O tej ostatniej jeszcze kilka słów.

Rachel była chórową gwiazdką, często miała kwestie solowe na występach i marzyła o wielkiej karierze. Z biegiem czasu wydoroślała, zmieniła styl i zachowanie.  Stworzyła związek z Finn'em. Mimo swojego można powiedzieć przerysowania, moim zdaniem była właśnie szczera. Wiedziała czego chce i do tego dążyła. Z kolorowego pingwinka zamieniła się w piękną młodą kobietę, która wiele w życiu przeszła, ale nadal czarowała swoim głosem. Zdecydowanie moja ulubiona postać.
Mimo, że serial się skończył, historia dobiegła końca, nadal często wracam do takich piosenek w wykonaniu Glee jak: 

• Loser like me
• Teenage Dream
• Season of Love
• The Scientist
• Listen to your heart
• One of us

No i oczywiście moje ukochane "Don't stop believing". Z serca polecam ich wszystkie wykonania tej piosenki, szczególnie jednak z piątego sezonu. Kawał dobrej muzyki ze wszystkich sześciu sezonów. Polecam fanom musicali i nie tylko. Piękna historia, piękne wykonanie. :)

Manicure hybrydowy - moje odczucia i opinia.

Z popularnymi ostatnio "hybrydami" miałam pierwszy raz doczynienia w maju tego roku. Po dwóch tygodniach zostały nałożone bezpośrednio po ściągnięciu poprzednich, następne. Od dwóch miesięcy jednak znów maluję paznokcie tradycyjnymi lakierami. Mam więc porównanie i chcę Wam dziś co nieco opowiedzieć jak to było z hybrydami u mnie.

Manicure robiłam u koleżanek i pierwsze wrażenie super. Od razu suche, wytrzymałe i błyszczące. Za pierwszym razem lakier zaczął odchodzić całymi płatami po tygodniu, jednak później już tego problemu nie miałam, pewnie problem tkwił w przygotowaniu paznokcia. Na zdjęciach hybrydy po kilkunastu dniach, więc jak widać są już widoczne odrosty i jak powszechnie wiadomo w ten sposób nie trudno zapuścić długie, piękne paznokcie. Tak było i u mnie, paznokcie były dużo dłuższe niż jeszcze kilka tygodni wcześniej. Bez zadarć i rozdwojeń. Mimo to aceton dał o sobie znać. Może płytka była w stanie ogólnie dobrym, ale do najpiękniejszych nie należała. Samo ściąganie hybryd nie należy do przyjemnych i jest to najgorszy etap w całej zabawie.

Manicure hybrydowy ma wiele zalet. Błyszczący, trwały. Ale traktowanie dłoni lampą UV, później acetonem, dużo potrzebnego czasu. Wiele osób się w tym odnalazło, nie ja. Zaczęłam za to kupować fajnej jakości lakiery, które szybko wysychają, przez co całość malowania jest o wiele przyjemniejsza i szybsza niż przy lakierach gęstszych, które schną długo i nietrudno o uszkodzenia przed wyschnięciem. Wyznaję zasadę, że jeśli paznokcie są pomalowane, to ewentualne uszkodzenia, uderzenia przejmie lakier, a płytka będzie nienaruszona i to się sprawdza. Mimo, że muszę malować paznokcie częściej niż przy hybrydach i szybciej się ten lakier odkruszy czy coś to wydaje mi się że z czasem wychodzi podobnie. Samo zmywanie jest o niebo szybsze i nie wymaga acetonu. Dodatkowo nakład pieniężny jest o wiele mniejszy, a nasza kolekcja lakierów za niewielkie pieniądze może być całkiem duża. :)