Za co zima da się lubić?

W Lublinie śnieg padał praktycznie przez cały dzień. Jeśli intensywność opadów się zmniejszała to tylko po to by za chwilę powrócić ze zdwojoną siłą. Białe zlepki lodowych płatków utworzonych z mikroskopijnych elementów zasłaniały brzydkie elementy świata. Zakrywały czerń ulic, brąz błota i nagich gałęzi drzew, zieleń trawy.

 Zrównały wszystko w białą masę. Kontrastującą z czernią wron i zlewającą się z szaroburym niebem. Taka aura wzbudzała skrajne emocje. Jedni byli zdenerwowani, że muszą odśnieżać samochody, że wszystko działa w spowolnionym tempie, a śnieg dostaje się wszędzie, do torebki, za kołnierz kurtki, do rękawów, moczy włosy o rozmazuje makijaż.

Ja co prawda zamiast odśnieżania zmagałam się ze spóźnieniami w komunikacji miejskiej i chlapiącymi autobusami i mimo że czasem śnieg leciał prosto w oczy to i tak byłam zachwycona, bo oblepiał pięknie gałęzie i cały świat. Stworzył bajkowy krajobraz, że aż miło spojrzeć za okno. W końcu mamy środek zimy - tak powinien wyglądać. 

Droga do domu mogła upłynąć w nieco wolniejszym tempie. Spacerowym. Mimo iż późnej wszystkie ubrania miałam mokre, to dzień była taki trochę lepszy. Uczę się dostrzegać takie małe-wielkie rzeczy, które mnie otaczają. Nie czekam cały czas na ogromne wydarzenia, tylko szukam piękna dookoła siebie. Łapię nadarzające się małe okazje do radości. 

Dzisiaj kilka zdjęć z niedawnego wypadu z aparatem. Wśród malowniczych roślin, które w duecie ze śniegiem prezentują się całkiem nieźle. 

Jestem szczęśliwa, że mogłam się dzisiaj przejść w tej śnieżycy, że miałam na to czas i ku temu okazję. Że licealne życie nie jest aż tak absorbujące, abym miała z czegoś rezygnować na jego rzecz.

Małe-wielkie rzeczy. Szukajmy ich w swoim życiu codziennym, bo jeśli nie będą nas radować małe rzeczy to jaką mamy pewność, że zrobią to te wielkie?